viernes, 30 de septiembre de 2016

RAMSGATE - POOLE - A CORUÑA

Gaua zen Ramsgatera heldu nintzenean. Portu ondoan geratu zen autobusa eta, pentsatu nuen, "Ba, erraz topatuko dut ontzia, nabarmenduko da besteen artean...", baina ez. Kostatu zitzaidan, portuaren erdian bait zegoen, beste ontziz inguratua. Iritsi nintzen, finean, eta han zegoen Peter, kapitaina, zain. Eskifaia osatuko genuenen arteko beste mutil bat heldu berria zen ere. Besteak hurrengo goizean ezagutuko nituen. Guztira 7, gehi kapitaina eta haren bikotea, Joanna. Itsasoratu aurretik gas-oil-a hartu behar genuen.

https://www.facebook.com/will.manders/videos/10157381148940251/


Hornigailura iristeko maniobrak egin (pentsa, 40mko erraldoi hori portu estu batean maneiatzea!) eta depositoa bete artean (2500L inguru), pare bat ordu eman genituen gutxi gorabehera. Hau eginda, abiatu ginen. Motorra martxan zegoela hasi ginen nabigatzen. "Itzaliko dute , belekin nabigatzeko" pentsatu nuen nire baitarako. Baina ez. Tarteka belak erabili genituen, bai, baina motorrarekin batera. Horrela joango ginen Poolera heldu arteko hiru egunetan. Tall ship -belaontzi handi-batean bidaiatzeari buruz neukan ideia guztiz zapuztu zidan honek, aitortu behar, baina... ezin beste modura izan, gerora Peter-ek azalduko zigunez eta guk geuk ikusiko genuenez. Lehenengo arrazoia, logikoa, haizerik eza zen. Apenas jotzen zuen haizerik belekin bakarrik aritzeko. Baina beste alde batetik, eta hau arrazoi funtsezkoena, La Manche-ko kanalaren korronte bortitzak ziren. Izan ere, nabigatzeko zonalde zailenetako bat omen da, joannak eta Peter-ek azaldu bezala. Eta zoritxarrez, kontrako korrontea eduki genuen bidaiaren lehen zatia iraungo zuen egun hauetan. Ederto somatuko genuen hau gure haragitan, bai! Hoiek olatuak!! ontzia alde guztietara astintzen zuen itsasoak, gelditu barik!! Nik, nabigatzeak dakarren errealitatearen alde hau behin onartuta, nahiko ondo eraman nuen, zorabiatu gabe. Beste batzuk, ordea, hor egon ez izana nahiago izango zutela uste dut. Taldeko mutil batek botaka eman zituen hiru egunak, jan ezinik eta ozta-ozta zutik mantendu ahal izateko, gixajoa! Iritsi ginen, bada, Pool-era. Egun bete eman genuen, han hiru lagun geratuko ziren eta beste lau etorri. Gehien harritu ninduena hoietako biren adina izan zen: hirurogeita piko urteko emakumea eta hare nagusiagoa zen gizona! Biak aurretik belaontzietan ibiliak ziren, baina ez zen nik espero nuena. Igurikapenak, zeinen txarrak! Eta berriz itsasora, oraingoan Inglaterra atzean uzteko, A Coruñarako bidean. Astelehen goiza zen. Bost egun luzatuko ginen Ipar Atlantikoko zati hau gurutzatzen, "Bay of Biscay" bezala mapetan agertzen dena, nahiz eta "Biscay" hori ez den ageri, ez bada Frantziako hego-mendebaldeko kostaldearen zati bat izendatzeko. Argi dago: historia zeinek idatzi, halako isla du garapen politikoan... Lehenengo egun horretan haize izpirik ez. Olio-osin baten antzera zegoen itsasoa, lau eta geldo, eta haren gainazalaren kolore gris metalikoa zeruarenarekin nahasten zen, galtze-sentsazio itzela sortaraziz. Ez goia ez behea, ezta ezker-eskuin non geratzen ziren ezin esan. Bigarren egunerako, aldiz, haren larruazalaren kolore eta itxura aldatzeko ahalmenaren adierazle, zimurrak agertu zitzaizkion itsasoari, haize leun batek eraginda. Aurreko eguneko metal grisaren lautasuna hautsiz, hala, uhin urdinskak sortu ziren, ontzia albo batetik bestera dantza lotsatian hastea eraginez. Belaren bat igo genuen ere, tarteka. Eta bisita ezusteko bezain pozgarriak eduki genituen: izurdeak. Hurrengo egunetan errepikatu egingo ziren bisita hauek -ondo pentsatuta alderantziz da benetan, gu gara hor arrotzak eta ez haiek!-. Hirugarren egunean antzemango genuen ezberdintasun nabarmena. Ordurako igaroa genuen plataforma kontinentalaren muga, eta beraz ur sakonetan nabigatzera pasa. Atlantikora iritsiak ginen. Batetik besterako trantsizio hori da ezerosoena, bi aldeen sakontasunaren ezberdintasunak olatu nabariak sortzen bait ditu. Behin tarte hori igarota, berriz, baretzen da. Lur barneko lautada gogorarazten dituen uhin luze eta zabalak azaltzen ditu orduan, Ozeanoaren azal urdin-ilun kolorez. Egun horretan baleak ere ikusi genituen. Urrunetik baina, haien haize ufadak goraka botaz, gehiago hurbiltzera ausartuko ez balira bezala.
Horrela jarraitu genuen, urdin-ilun eta zilar, eguzkiaren argiak bestelako tonuz ere apainduz eremu bukaezin hau: urrez goizetan, gorri magenta arratsaldetan. Main sail edo bela nagusia pare bat aldiz altxatu izan genuen bidaiaren tarte honetan. Ez da erosoa izaten, jasotzea batez ere. Ezpeletak pisu handia du, eta bela, erabili ostean berriz honetan bildu eta lotzea zail samarra da itsasoan egiteko. Jib-ak askoz erosoagoak dira (hauek belaontzi txikiago baten genobak lirateke), eta sarriago erabili genituen, ez erosotasunagatik bakarrik, noski, une horretan zebilen haizerako egokiak zirelako baizik. Eta square sail (bela karratuak) ere erabili genituen Behin! Behekoa eta erdikoa. Hauek konplexuak dira altxatzeko, soka asko erabili behar bait dira, baina hau egitea ez da zaila. Eta horrela, "watch"-en errepikakortasunak eta paisaiaren geldotasunak eragindako neke atseginaz, nohizbehinka izurdeen agertzeak astindua, A Coruñako marinan sartu ginen ostiral gauean. Garagardo pare batekin ospatzera joan ginen eskifaia osoa, baina gehiago luzatzeko gogorik ez. Benetan Nekaturik geunden. Hurrengo eguna atseden hartzeko eta hankak pixkat luzatzeko parada edukiko genuen. Eta ezustean, topaketa atsegina ere eduki nuen marinan bertan...

viernes, 23 de septiembre de 2016

COWES-ETIK RAMSGATE-RA ("Ursula"-tik "Jean de la Lune"-ra)


Orain hiru egun iritsi nintzela Ramsgate-ra, Cowes-eko egonaldiari bukaera emanez. Aurrekoan bezala, oraingoan ere dena oso azkar gertatu da -eszenatoki aldaketaz ari naiz-. Aurreko egunetan husnatzen ibili ginen Mikek eta biok web orrialdeetan (Findacrew, Crewseekers, Crewbay...), baina asteazken goizean jarri ginen horretan burubelarri, Kanarietara edo harako bidean zihoan belaontziren bat niretzako topa nahian. Eta aukera biren artean, Mikeren aholkua jarraituz (hurak erabakita, hobeki esanda), "Jean de la Lune" ontziko arduradunekin kontaktatu genuen -zuen, berak (Mikek) hitz egin bait zuen haiekin-. Esperientziarik gabeko baina borondate hoberena duen marinel gisa aurkeztu ninduen Joanne-ri, "Jean de la Lune"-ko arduradunetako bati, eta haiekin A Coruñaraino behintzat joango nintzela adostu zuten, ezer ordaindu barik eta ezta nik ere ezer jasoz. Horrela,Kanarietara heltzea amesten duen "hippy sailor" musikari honek haren oneritzi osoa duela ziurtatuz, haiei laguntzeko kapaz nintzela agindu zien Mikek.  Eta aurrera egin genuen. Joanneri ondo iruditu zitzaion, eta aukera askoz gehiago ezta hoberik ez nuela ikusita, baita niri ere. Agur "Ursula"-ri eta bertako eskifaia osoari (Andie, Bernie, Priscilla), agur berezia Mikeri, agur Coweseko egonaldiari, eta ongietorria beste etapa berri honi.

COWES YACHT H(e)AVEN



Les Sables d'Olon-en egon ginen Cowes-era etorri aurretik. Biak hala biak bela-nabigazioan tradizio luzeko lekuak dira; biak hala biak jolas-ontzi portu garrantzitsuak Europa mailan eta baita maila internazionalean ere; biak hala biak jarduera honen giro nabaria dute. Bakoitzak, baina, berezko kutsua du. Les Sables d'Olon-i frantsez fintasun elegante baina aldi berean pixkat urruna dario; Cowes-i, berriz, britainiar berezitasun zurruna, baina lagunkoia. Hori da gutxienez nik antzeman izan dudana. Heaven, bai, belarako paradisua otutzen zait Cowes, berton bizi izandako esperientziaren ostean. Jolas-ontzien jarduera etengabea dago Wight irlako iparraldeko puntu honetan: hona heldu ginen asteko asteburuan motor-ontzien lasterketa bat ozpatu zen. Hurrengo aste osoan Nazioarteko bela-lehiaketa egon zen, eta asteburu horretan ere belaontzi-lasterketa (race). Hemen eduki dut ontzi handi batean bizi eta praktikatzeko lehen aukera, eta baita, eta hori izan da niretzako hunkigarriena, aipatutako "race" horretan parte hartzeko parada. Benetan itzela!! Telebistan edo erreportajeren batean ikusiriko irudi harrigarri horietan helarazten den sentsazio sakona bizi izan dut. Haizea eta euria, itsasoko ura bezain beste, nire azalean; norantza aldaketa bakoitzean (tack) winche-ari eragin, bela nagusiaren mugimendua kontrolatzen duen sokatik tira edo hura laxatu, edo eta ontziaren alde batetik bestera "eskalatzea" alboko mugimendu bakoitzean; eta skipper-aren agindu bakoitzari adi, harek "-ready to tack... tack!!... and release!!" esaten zuenarekin batera ahal bezain azkar aritzeko prestu. Paregabea!! Esperientzia hunkigarria eta aldi berean bela-nabigazioan aritzeko gaitasunak bereganatzeko modu ezin hobea. Ez hori bakarrik. Hainbat pertsona ezagutzeko aukera suposatu du ere niretzako Coweseko egonaldia. Hoietako batzuk benetan interesgarriak nire bela-heziketarako. Lehenik eta behin Mike. Alde batetik bestera "delibery"-ak egiten aritzen da eta nahi izanez gero, bere eskutik bela-munduan muturra sartzeko aukera izango nuke, edo behintzat lagunduko lidake.

Rod ere, Mike ez bezala hurak ez du horren heziketa sakonik nabigazioan, baina belaontzi bat partekatzen dute Zelanda Berrian eta iada luzatu dit hara nahi dudanean joateko gonbitea, haiekin nabigatzeko zein bestela ere, denboraldi bat han pastzera. Ez dakit Ozeaniako pertsona guztiak berdin jokatzen ote duten, baina Tristan gogorarazten zidan Rodek! Bata Zelanda Berrikoa eta australiarra bestea, baina beti konpontzeko zerbait eskutan biek, arropa eta eskuak zikin. Jonathan Martin ere ezagutu egin nuen, justu nik alde egin nuen unean hura iritsi zen, bera bakarrik, bere belaontzian. Eskua estutzeko baino ez nuen astirik izan, ferrya hartu behar nuen eta, baina merezi izan zaidan bostekoa izan zela uste dut, hura bezalako bagagea duen pertsona nekez ezagutzen bait da.